Kiedy zapyta się Łodzian o tradycyjne potrawy kuchni łódzkiej najczęściej padającą odpowiedzią jest zalewajka i prażoki (prażuchy). Ale łódzka kuchnia jest dużo bogatsza, a wpływy czterech tworzących to miasto kultur, choć w ciągu kilku ostatnich dekad mocno osłabły, to nadal są w niej widoczne.

Czy ktoś z was pamięta jeszcze czasy, gdy lokale (a właściwie zakłady gastronomiczne) posiadały kategorie określające ich jakość?

Trzydzieści lat temu w Łodzi królowały bary mleczne, ale w niedzielę chodziło się też z rodziną do lepszych lokali. Nie było promocji, kuponów rabatowych, a lunche nazywały się obiadami. Były za to obowiązkowe szatnie, talerze z logo Społem i pepsi polskiej produkcji.

Gościł tu Josip Broz-Tito, Henryk Sienkiewicz i Isadora Duncan. Stacjonowało wojsko pruskie, a znani reżyserzy kręcili we wnętrzach filmy, które przeszły do historii polskiego kina. Czy wiecie, że Grand Hotel świadczy swe usługi nieprzerwanie od ponad 120 lat?

Jemy w Łodzi odwiedziło Archiwum Państwowe w poszukiwaniu dokumentów związanych z łódzką gastronomią. Okazuje się, że Komitet Centralny panował nad wszystkim, również nad ustalaniem jadłospisu i jakości obsługi w łódzkich lokalach.

23. maja 2012 r. odsłonięto pamiątkową tablicę w miejscu dawnej siedziby kawiarni Honoratka, czyli przy ul. Moniuszki. Nazwa ta coraz mniej mówi dzisiejszym bywalcom Piotrkowskiej, jednak 40 lat temu było to miejsce, w którym wielu chciało ogrzać się w blasku goszczących tu sław.

W wielu łódzkich domach serwowana jako jedno z dwunastu tradycyjnych, wigilijnych dań kapusta z grochem jest nieodłączną częścią lokalnej historii kulinarnej. Jadali ją biedni i bogaci, na co dzień i od święta.

Przed wojną Tivoli była jedną z najlepszych łódzkich restauracji. Lokal mieścił się w Domu Zgromadzenia Majstrów Tkackich przy ul. Przejazd 1. Dziś ulica nosi nazwę Tuwima, a w stylowym wnętrzu prowadzi działalność Biedronka.

Zalewajka to tradycyjna, wiejska zupa na bazie ziemniaków i żuru z zakwasu chlebowego. Chociaż spotyka się ją w wielu regionach kraju, to pierwsze wzmianki na jej temat pochodzą z okolic Łodzi. W tym regionie potrawy z ziemniaków, zbóż i zbiorów leśnych stanowiły w XIX w. podstawę wyżywienia. Były to powiem produkty powszechnie dostępne i niedrogie, dlatego wykorzystywano je w kuchni ubogich obywateli.